Monique Rodríguez schildert bijna elke dag. In haar atelier in Amsterdam Oost begint haar werkmethode altijd met het aanbrengen van een laag burnt umber, om het witte linnen om te toveren tot haar canvas. Vanaf dat moment is het een puur intuïtief ontdekkingsproces. Sommige van haar werken beginnen als een schets, andere ontstaan zonder enige conceptversie: rijke kleuren glijden organisch naast elkaar in de rondingen van haar kenmerkende abstractie.
Monique noemt de Galicische bergen rond het ouderlijk huis van haar vader als inspiratie voor haar sfeervolle schilderijen. In elk werk keert de Spaanse zon terug, een cirkel in oneindig veel kleuren – soms met een tweeling. Monique begon drie jaar geleden met schilderen op advies van haar moeder als remedie voor een gebroken hart. Haar eerste werk verdreef dit hartzeer tot een kubistisch portret, sindsdien wijdt ze zich aan de abstracte stijl waarmee ze haar naam heeft gemaakt.
Van een afstand geven de patronen van Moniques abstracte werk een grafisch effect weer dat doet denken aan de afgeplatte botanische silhouetten van de cut-outs van Matisse. Bij nadere beschouwing kan men de details observeren. Haar penseelstreken zijn te voelen in de textuur accenten van het doek, de zonnen zijn net niet perfect rond. Op deze subtiele manier vindt Monique ergens een balans tussen de wetenschap van geometrische abstractie en de meditatieve sfeer van gedeconstrueerde landschapsschilderkunst.
Wat ooit uit Spaanse herinneringen kan zijn ontstaan, zou bij de toeschouwer een heel andere belevenis kunnen oproepen: de kunstenaar moedigt deze dubbelzinnigheid aan en nodigt haar publiek uit om gewoon te observeren. Net zoals hun creatie intuïtief is, werkt de ontmoeting met deze schilderijen het beste als een zintuiglijke ervaring. De omgevingen zijn er niet om te worden uitgegraven voor symboliek, maar om als werelden op zichzelf te worden opgenomen, laag voor laag of als een subliem geheel.