De gezichten in het oeuvre van Pris Roos zijn ontleend aan de wereld om haar heen. Sommige zijn passerende impressies van de buurt, sommige zijn de vaste klanten bij de toko van haar ouders en sommige portretten zijn geschilderd als hulde aan de makers waarmee ze haar creatieve community deelt.
Pris Roos werkt in haar studio aan een tafel van twee meter, omringd door meer dan tweehonderd kleuren olieverf en oliepastel. Elke scène begint als potloodschets. Haar werk op papier wordt dan gelijk verrijkt met een laag oliepastels, een medium dat ze oppikte tijdens haar rol als stadstekenaar van Rotterdam, toen ze snel moest werken zodat de tekeningen het archief in konden. De kunstenaar duikt graag snel haar flow in, genietend van de behendigheid van haar proces en de beweging van haar hand over het doek. Met olieverf gebruikt ze bruin linnen of een zwart canvas. “Het witte doek is te overheersend. Ik gebruik nooit wit papier of wit canvas”, vertelt ze. Textuur komt naar voren in verflagen om het haar en de kleding van haar geportretteerden uit te lichten, details die in contrast staan met de zachte focus van hun gezichten. “Gezichten zijn wazig omdat ik mensen vaak als voorbijgangers tegenkom en dus werk op basis van een impressie. Maar zelfs mijn foto’s zijn wazig.”
Pris Roos gaat met grote zorg en tederheid om met deze wazigheid. De uitdrukkingen die ze invult intrigeren de kijker, vooral omdat de blik van de geportretteerden vaak neergeslagen is, naar iets buiten het frame kijkt of in gedachten verzonken is. Zo legt de kunstenaar een essentiële kwaliteit van het stadsleven vast: de bruisende bevolking komt uiteindelijk neer om een veelheid aan individuen, elk met hun eigen universum. In werk als Door Alexandre gezien (2021) of Maas en Celtics (2021) wordt de kijker overweldigd door vragen bij deze pure composities. Waar denken ze aan? Waar gaan ze naartoe? Er is een gevoel van verwantschap met de onderwerpen dankzij de empathische weergave van de kunstenaar. De kijker is er echt bij in de scènes van gemeenschap. In de serie van vijf portretten van sleutelfiguren van Nederlandse streetwear creëert Pris Roos dit gevoel door te spelen met perspectief. In één schilderij staat de kijker recht voor Abderr Trabsini, medeoprichter van Daily Paper, met gekruiste armen en dwalende gedachten. In een andere staan we achter hem, en kijken toe terwijl hij met een ander in gesprek gaat.
De impressies vouwen in en uit elkaar als collages die kunnen worden gecombineerd tot verschillende constellaties en op die manier doen denken aan de stripboekinspiratie van de kunstenaar: hier een vlak, daar een vlak. De veelzijdigheid van elke serie vangt de dynamiek van de stad en de mensen erin. Het betekent ook dat het werk een uniek gevoel van tijd bevat. Het zijn niet alleen scènes, het zijn situaties, of dat nu een drukke middag in de toko is of de plechtige beweging van een antiracisme protestmars.