Het werk van Serana Angelista breekt de conventies van grafisch ontwerp open in kleurrijke fractale patronen. Fractals komen zowel in de natuur voor als de herhalende geometrie die wordt gezien in bomen, sneeuwvlokken, orkanen en rivieren, en in de wiskunde als het steeds opnieuw berekenen van een enkele som. In Serana’s werk is het fractale patroon samengesteld uit het ovaal dat zich over de woorden lijkt te herhalen, schijnbaar oneindig. Het ovaal wordt uitgerekt en geknepen, in hoeken getrokken of tot pijlen uitgetrokken en siert het lettertype maar ontwikkelt zich tot een eigen leven. Het geeft textuur aan typografie en ontwikkelt tekst naar beeld.
Voor de groepsexpositie Not an Assignment presenteert Serana acht zeefdrukken, elk met hun eigen unieke kleurentrio. De selectie van deze kleuren – één voor achtergrond, één om te vullen en één als omtreklijn – zorgt voor een delicaat evenwicht. Naast hun eigen artistieke intuïtie, houdt Serana rekening met de technische vereisten van de toegankelijkheid van typografie. De combinatie van de kleuren mag de letters niet doen bewegen en daardoor het zicht belemmeren, en hun contrast moet de leesbaarheid van het werk ondersteunen.
Serana’s zeefdrukken bestaan uit twee series van teksten: Absent Examples (2021) verwijst naar het gebrek aan representatie van queer levenservaringen, met name de afwezigheid van voorbeelden uit het dagelijks leven. Empty Abundance (2021) dekt de keerzijde: de uitputtende alomtegenwoordigheid van heteronormatieve cultuur.
De geschreven boodschap is opvallend, de impliciete tegenstrijdigheden dagen de lezer onmiddellijk uit om te pauzeren en zich ertoe te verhouden. De geschreven boodschappen provoceren tot deelname door middel van analyse en woordassociatie – de lezer kan zich gezien of gestimuleerd voelen tot verdere reflectie. Maar deze provocatie is niet alleen tekstueel: Serana introduceert typografie als een esthetische ervaring, en het gebruik van taal in hun werk gaat verder dan de visuele zin. Bij het interpreteren van de tekst hoort de lezer de woorden en zo heeft elk werk niet alleen zijn eigen kleuren maar ook zijn eigen klanken.
Serana zegt dat hun werk voortkomt uit de vragen die in hun hoofd rondsluimeren, eerst vaag, dan uitgevoerd met hyperfocus. Het digitale proces maakt de verkenning van constant vernieuwende media mogelijk: typografie wordt steeds kinetischer, samengesteld uit pixels in plaats van verfpigmenten, afhankelijk van steeds evoluerende technologie.
Serana begon te tekenen als reactie op de nieuwsberichten op de televisie die hun vader twee keer per dag keek. Hun reflectie van hen ervaringen was altijd visueel: “Ik heb nooit een dagboek gehad. Ik tekende.” Op 15-jarige leeftijd koos Serana voor grafische vormgeving en studeerde aan de Willem de Kooning Academie. Eenmaal daar legde hen de technische en theoretische basis voor hun vak, maar omzeilden Serana vooral rond het eurocentrische curriculum om hun autodidactische inspiraties te verkennen.